Sólin hún er enn
á sínum stað.
Sömuleiðis hungrið
sem sverfur að.
Svörðurinn er ennþá sviðinn
eftir svakalega tíð
og sorgin hreiðrar um sig enn á ný.
Vonin hún er veik
en vakir enn.
Vilj´ekk´allir vaxa
og verða menn?
Lengi hef ég reynt að finna
lífsins skapalón,
því mér finnst ég ekki hafa lifað enn.
Tekur þetta aldrei enda?
Til hvers eru öll mín tár?
Hvar er þessi lífsins vegur?
Hvenær gróa þessi djúpu sár?
Merkilegt hve margir hafa
yfirdrifið meir´en nóg.
Meðan drengur deyr úr þorsta
drekkur maður sig í hel.
Veistu hver það var
sem valdi mig?
Veistu hvort ég vildi
nokkuð vera hér?
Tíminn er að tifa frá mér
en það gerir ekkert til.
Ég snerti aldrei lífið hvort eð er.
|
Switch to English 
